Od guzika do broszki

Mam słabość do guzików. Nie ma takiego, któremu bym przepuściła (no, chyba że wyjątkowo paskudny). Być może korzenie tej słabości sięgają czasów, gdy miałam cztery, pięć lat. Spędzałam wtedy czasami wiele godzin u moich cioć - sióstr mojej Babci. I moją główną atrakcją było wtedy pudełko z guzikami i ...magnes. Większość tych guzików była bowiem metalowa, obszywana różnokolorowymi tkaninami, magnes miał kształty zbliżony do litery "L", był duży i służył do wyszukiwania szpilek, którym zdarzyło się spaść na podłogę. W zależność od kompozycji i konfiguracji guzików stawał się domkiem, samochodem, pociągiem albo zwierzątkiem. Kurcze, brzmi to tak, jakbym była jakimś dzieckiem wojny, ale wierzcie mi - naprawdę to uwielbiałam i mogłam poświęcić temu zajęciu mnóstwo, mnóstwo czasu.
No i tak mi już zostało.
Jakiś czas temu odkryłam w swoim sąsiedztwie wielką hurtownię guzików, guziczków i wszelkiej maści ozdobnych rozetek, niektóre sprowadzane prosto z Włoch. Dużo czasu tam spędzam... Niedawno użyłam rozetek właśnie do ozdobienia poduszeczki lawendowej z grubego lnu, którą już kiedyś pokazywałam:

Kilka dni temu wyszperałam kolejne śliczności, też z myślą o saszetkach, serduszkach i poduszeczkach,



ale zanim zdążyłam je uszyć, powstała broszka, zainspirowana przez Latarnię Morską z House of Art. Organza w kolorze burgunda, perełki i patynowany metal: